Canım çok sıkkın. Çok mutsuzum
__________________

Dünden beri hala aynıyım. Hayatımdaki bazı konularda bir düzen oluşturamamış olmak canımı sıkıyor. Ya hep ya hiç mantığından kurtulmaya çalışıyorum uzun süredir.
Dün gece uzun uzun sorguladım birçok şeyi. Hayatı.. Aslında daha önceleri de sorguluyordum ama bu kez başka. Çok anlamsız geldi hayat. Anlamsız olmadığını biliyorum. Anlatmak istediklerimi doğru şekilde anlatsam beni anlarsın belki günlük ama anlatmak için çok yorgunum.
Şu an sinirliyim birde. Öfke doluyum. Ama eskisi gibi öfkemi dışarıya vurarak bağırtarak yapmıyorum. En azından eskiye nazaran. Yıllar önceki o küçük kıza dönüşüyormuyum sence? Altı yaşımdayken o uyandığım sabah gününü hatırlıyorum. Hayatımın sonuna kadar unutamayacağım belkide. Şuan yıllar önceki o sabah uyanan o küçük kızın içindeki umuda, inanca öyle çok ihtiyacım var ki. Olur mu sence günlük?

Sana yazmayalı birazcık olmuş. Şu aralar çok sıkılıyorum. Geçmişin bedelini ödüyorum. Umarım altıntan kalkabilirim bu sorumlulukların.
Birde şu aralar çok yalnızım günlük. Böyle dediğime bakma evet uzun yıllardır belki yalnızdım ama o benim tercihimdi. Şimdi ise istemiyorum. İlk kez yalnızlıktan şikayet ediyorum. Konuşacak birilerini arıyorum. Aslında var ama ben yalnız hissediyorum. Keşke 17 yaşımda olsaydım. Değiştireceğim öyle çok şey olurdu ki. O yıllar farklı olsaydı bugünlerde bu kadar canım acımazdı belki. Geçen gitmiş ama. Günlük sıkılmaya çare var mı? Yalnızlığa çare var mı?

Son mesajımda keşke 17 yaşıma dönseydi demişim. Keşke o mesajı yazdığım geceye dönebilseydim.
Üzgünüm günlük Sanki bu üzüntü benimle bütünleşmiş. Yakamı bırakmıyor.

Günlük değişim çok zormuş.
Bir de bir mesaj almayı çok istiyorum.
Bir de bugün üzgünüm.
Son olarak bir şeyler düzelir mi? Bana umutlu bir şeyler söyle. Ama öyle avutmak maksatlı olmasın. Biraz inanca ihtiyacım var. Biraz güce. Belki de çokça ihtiyacım var. Çünkü içimdekilerin hepsini tükettim.

Günlük keşke iyi şeyler olsa...

Şuan çok konuşasım var.
Bugünde üzgün biriyim.

Gün sonunda sana +7 yazmaya çalışacağım. Bekle günlük.
Ya da bekleme aman.

Artık her kırıldığım kişide aklıma o geliyor. Bu yüzden onu hayatım boyunca asla affetmeyeceğim. O kadar kırgınım ki ona. Günlük bir insan bir insanı ne kadar kırabilirse o kadar kırdı beni. Bir insan bir insanı ne kadar üzebilirse o kadar üzdü beni. Ben kendi yaralarımı saramadım henüz.

Benim en büyük sorunum ne biliyor musun. İnanç. Evet itiraf etmesi zor belki ama sanırım kendime inancım yok. Aklım kesmiyor belki de.
Değişim çok zor ama.

Günlük çok sıkıldım.
Konuşacak azıcık dertleşecek kimse yok sanki.
Bilmiyorum ya. Yalnızlıktan hiç şikayetçi olmayan ben bu aralar bu yalnızlıktan sirekli şikayet eder oldum. Aslında birkaç güne kadar iyiydi ama işte yine aynı.
Çok sıkıldım be günlük. Sen de hep susuyorsun...

Günlük canım sıkkın.

Utanılacak bir şey yaptım günlük. Az önce ağladım. İstemsizce gözümden bir kaç yaş aktı. Ağlamaktan değil de onu özlediğim için ağlamaktan utandım. Onu özledim demeye utanıyorum ama onu çok özledim.
Bir formülü yok mu bunun? Daha ne kadar sürecek bu böyle?
Benden nefret eden birini özlemek akla mantığa sığmıyor, onun umrunda değilim. Ben neden özlüyorum lan?

Son birkaç gündür haddinden fazla sıkılıyorum.
Niye böyle oldu ki şimdi günlük?
Çok aşırı sıkıldım be.

Hayatımdaki her şeyi bu kadar mükemmel derecede mahvetmeyi nasıl başarıyorum. Gerçekten düşündükçe kendime şaşırıyorum. Elimi attığım her şey elimde kalıyor gibi. Yine en başa döndüm gibi. O mutsuz kıza dönüştüm. O güçsüz kıza dönüşmüş gibiyim. Bilmiyorum ben mi gerçekten çok hatalı bir insanım, konuşmayı bilmeyen biriyim yoksa insanlar mı kötü?
Ben bu hayatı çok yanlış yaşıyorum. Bilmiyorum. Düzeltemiyorum. Çok yorgunum. İş hayatı okul hayatı özel hayatı.. Bir insan her şeyde bu kadar mı çuvallar? Bu kadar mı batırır diyorum. Ben yaşamayı bilmiyorum günlük. Bu hayatın kurallarını henüz öğrenemedim. Yaşım da küçük değil. Nerede hata yapıyorum anlamadım.

Kalbimi taştan sanıyorlar günlük. Ağlarken ağladığımı söylemiyorum diye üzülmüyorum sanıyorlar. Canımın yandığını söylemiyorum diye canım yanmıyor sanıyorlar. O da öyle sanıyor günlük. Oysa bilmiyor ki kalbim var benim de işte. Ağlıyorum da üzülüyorum da. Canım da çok yanıyor işte.

Bu kez kırdım günlük. İlk kez kırdım. Ama yine ben de kırıldım. Kırılan sadece kendisi sanıyor kırıldığını. Ama ben de çok kırıldım günlük. Hele o taştan kalp demesi..
Ben de insanım ben günlük, kalbim taştan değil ki. Benim de canım acıyor işte. İlla canım acıyor demek mi lazım??

Günlük, içimdeki bu huzursuzluk ne zaman geçer?

Günlük bu akşam gidecek bir yerim yok. İçimdekileri dökecek bir yerim yok. Böyle zamanlarda günlüğe yazardım eskiden. Günlük tutmayı bırakmıştım ama bu akşam bir istisna olsun. Çünkü bu gece biraz (birazdan fazla aslında ama çok kötüyüm dememeye gayret ediyorum ) kötüyüm.
Günlük nasıl bu kadar değiştim bilmiyorum. Bana sen gemiyi değil limanı yakıyorsun dedi. Haklı be günlük. Ben cidden limanı yakıyorum. Kendimi de yakıyorum. Sonra umurumda değil diyorum. En nefret ettiğim cümleleri ben kurmaya başladım.
Günlük o insanı Allaha havale ediyorum. Yıllarca canımı o kadar acıttı ve yaktı ki. Ben o enkazın altından kalktım ama hala yaralarımı saramadım. Hala içimde üstünü örttüğüm kırgınlıklarım yaralarım var.
Neyse konu bu da değil, sana bunları anlatmak için girmedim ki günlük. Doyasıya ağlamak istiyorum. Ama ağlayacak gücüm yok. Sanki ruhum ölmüş gibi günlük. Günlük sana anlatmak istediğim yazmak istediğim onca şey var ki.. Anlatmak istiyorum ama o kadar
yorgun hissediyorum ki kendimi, birgün gerçekten geçecek mi günlük? Çok kötüyüm be günlük, içimdeki o küçük kızı kaybetmişim. Şimdi kimim bilmiyorum. Kendimden o kadar uzağım ki artık. İçim çok acıyor sadece..