İnsan yeri geliyor koli koli taşındığı evden ceketini alıp çıkıyor bu kadar zor zannetmeyin hiçbir şeyi

Az önce bir kazak ağlattı beni neşeli neşeli kıyafetlerle uğraşırken üstelik.
Öylee unutmuşum derinlerde o kazağı.
En son 13 yıl önce giymiştim cenazende… Yani daha doğrusu haberini aldığımda üstümdeydi sanki tekrar onu giyince tekrar canım öyle yanar gibi hissettiğimden olacak ki bir daha hiç giymedim. Neden hala benimle inan hiiç bilmiyorum atamıyorum da . Sen en son bana sarıldığında da o kazak vardı hepsi aynı gün de yaşandı.Ben ölümü hiç sana yakıştıramamıştım Her şeyin en kötüsünü düşünen beynim bu senaryonun en kötüsünü düşünmedi.
Aslında senin açından bakınca en kötüsünün bu olmadığını da biliyorum.
Her neyse baba kazağı yine atamadım büyük ihtimalle de hiiç atamıcam. Sadece o soluk renklere bakınca aklıma hastanede kazağım daha yeni kesmeyin dediğin aklıma geldi biliyomusun sen bile bu senaryoyu hiiç düşünmemişsin ..Seni özledim kazak bahaneydi …


……………………

"Yalnız kalmayı öğrenin. Çünkü en çok ona ihtiyacınız olacak."

Mutlu bir kişiliğim ve hüzünlü bir ruhum var. Çok enerjik görünüyorum ama ruhen çok yorgun hissediyorum. Cesaretliyim ama tedirginim. Seviyorum ama bazen kalpsizmişim gibi davranıyorum. Aynı anda hem umutluyum hem de kaygılıyım. Dışarıdan sert ve soğuk görünüyorum ama aslında duygusal ve kırılgan biriyim.

Aralarında oturuyorum, onlar gibi gülümsüyorum, başımla onaylıyorum, gülmem gereken yerde gülüyorum.
Ama içimde… Çok uzaklardayım. Sanki burada değilmişim gibi, sahneyi dışarıdan izliyorum.

“bendeki yorgunluğu bağışla;
bir yol derdinde eskidim, yolda bile değil.”

"Az isteyen az üzülür. Hiç istemeyen hiç üzülmez. Tutkunu küçültürsen acın da küçülür."