Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.

Tutunamayanlar .

En büyük acı, başkalarıyla paylaşmaya cesaret edemediğin, içinde taşıyıp kimseye anlatamadığın acıdır. Zamanla ağırlaşır, derinleşir ve seni sessizce tüketir. Oysa paylaşılan acı hafifler, anlam bulur ve iyileşme başlar. Gerçek yük, yalnız taşınan acıdır.

Selam
İçsel sıkıntılarımı dökmeye geldim tabii başarabilirsem.
Kolay kolay içime attığım şeyleri anlatmayı başarabilen biri değilim.
Zaten anlatabilsem neden içime atayım? Saçma olurdu.
Böyle bazı akşamlar içime attığım her şey toplaşıp geliyor.
Oysa hepsinin bedelini ödedim ağır şekilde.
Bilmem beni tanır mısınız? Tanışmasak daha mı iyi ?
Kendim hakkımda çok kısa bir şey yazacak olsam sanırım şunu yazardım.
Ben canımı yakan şeylerden bahsederken hep daha fazla gülerim.
Bir tür duvar gibi ya da kendi beynimi kandırıyorum bilinmez ama böyle. Tabi bu en kısa özetti.
Ancak şöyle bir gerçek var zamanla dış dünyaya ördüğüm duvarlar en çok bana zarar vermeye başladı.
Kendim kendi duvarlarıma çarpar oldum.
Ne kadar yakın olsamda insanlarla anlatamadığım bi kaç şey var.Sanırım hiç mümkün olmayacak anlatmak.
Anlatsam da anlatmasam da bir şey değişmeyecek aslında.
En iyisi sarmaşıklar sarmış bu duvarların arasında öyle çokta koşmamak. İnsan kendi içinde de kaybolabilir..
Çok kafa açasım var bu gece en iyisi susmak .
Yine bazı şeyler dökülmedi beceriksizlik zor efenim..

Harmonia

Bazen hissedersin, bu bilmekten öte bir şeydir.