"-İnsanlar neden ağlar?
-Bir şeylerin yükünü taşıyamadıklarında."

Cümle kurmaya değmez insanlara yazılan destanlar, yüzüne bakılmayacak karakterlere verilen tavizler, hiçbir fikirde buluşulmayacak insanlara ayrılan kayıp zamanlar, olgunlaşmamış beyinlere gösterilen sabırlar ve asla edilmemesi gereken koca bir tahammül; hepsi geçti,büyüdüm.

Artık pazartesiden nefret etmiyorum, olgunlaştım.Onun yerine tüm günlerden nefret ediyorum.

Konuşmayı bildiğin insanlarla da anlaşamıyorsun, çalmayı bildiğin kapılar da açılmıyor bazen. Nezaket her şeyi halletmeyebiliyor. İyilik bazılarına yaramıyor, bazen anlamsız bir girdapta yitip gidiyor bütün güzellikler.

Yaş ilerledikçe; dingin bir kabulleniş başlıyor. Gelene, gidene, olana, yitene "olur böyle şeyler" deyip çay içiyorsun..

Yoksun.
Çok uzun zaman oldu üstelik.
Eskiden üzülünce ,çözüm bulamayınca başımdaki sorunlara senin yokluğuna ağlardım.
Şimdi ağlamıyorum.Açıkçası artık o durumlarda aklıma gelmiyor yokluğun.Yokluğun artık daha nadir beni vuruyor.Bu seni unuttum demek değil de ne bilim anlatamadım kendime kızdım şuan ama anlatmak istediğim bu değildi.
Mesela bazen kızıma üzülüyorum seni hiç bilmeyişine ya da senin onu bilmeyişine.
Bu acı beni yıkar sanmıştım bi zaman yıkmıştı da ama devam edilebiliyormuş insan.Hiç bir acı insanı yıkmıyormuş kolay kolay.Delirmek öyle basit değilmiş.
Bi yerden ama öyle ama böyle insan yeşeriyormuş.Eksiliyorsun da ne bilim o eksikliği de bir yerden sonra görmüyorsun gibi.
12 yıl..
Çok be valla çok.
Yazarken okurken az gibi de çok.
Ben sensiz 12 yıl geçirdim.Her mutlu anımda olsan nasıl olurdu diyerek tam 12 yıl geçirdim.
Bir şeyleri kabullenmiş olmak artık canımı yakmadığı anlamına gelmiyor.
Çok soğuk biri oldum valla bak duvarlarım var biliyorum ama kaldıramıyorum.
Her zaman iletişimi kötü biri oldum kabul.Senden sonra zaten daha da çekildim kendi kabuğuma.
Bunları yazmanın bir manası da yok şuan ancak yazmazsam çatlayacağım.
Seni özledim.
Varlığının verdiği huzuru özledim güveni özledim.
Seni gördüğümde parlayan gözlerimi özledim.
Artık hiç ışıl ışılda değiller.
Büyüdüm ama be 12 yılda sen olsan böyle büyümezdim ruhum hala çocuk kalırdı.
Benim ruhumda büyüdü.
Çok uzattım ama böyle sanki senle konuşuyormuşum gibi de oldu.
Eğer görüyorsan ya da duyuyorsan için rahat etsin ben eskisinden daha iyiyim en azından bak şu yazıda ağlamadım.Önceden olsa ağlamaktan yazamazdım.
Daha önce de demiştim ya içimde bir şeyler soğudu ya da işte ruhuma açılan o delikle yaşamayı öğrendim bilmiyorum bi şeyler oldu işte.
Değişmeyen tek şey özlemin..Geriside işte hayırlısı be baba..

Harmonia

"İnsanlara ne anlatırsan anlat ama kendini anlatma. Bilirim, anlamazlar…"