İlk teneffüste okul bitti sanıp eve gidiyordum ki merdivende bir öğretmen tarafından yakalanıp sınıfıma geri yollandım. dört ders daha olduğunu öğrenmiş ve acayip üzülmüştüm.

Ben 5 yaşındaydım, hiçbir şey hatırlamıyorum.
Ama kızların beni kucağa alıp sevdiklerini anlatıyorlar

Tenefüsten sonra sınıfı bulamamak .

Alçı...

1.sınıfa başladığım günden bir gün önce, Pazar günü sokakta oynarken düşüp bileğim kırılmıştı.

Akabinde bundan 5-6 ay sonra okulda, teneffüs sırasında düşüp diğer bileğim de kırılmıştı.

Alçı, okul hayatımın başlangıcını hatırlatan bir simgedir benim için.

Babamın okul ile ev arasındaki yolu bana öğretme çabası.

Ağlayan çocuklar ve ağlamamaya çalışan çocuklar...

Ooooo Ayşegül çok güzelmiş..

Annem okuma yazmayı öğrettiği için okulun ilk günü tahtaya kocaman harflerle Songül yazmıştım.

Teneffüsü fırsat bilip okuldan kaçıp eve gitmem..

Ağlamalar akla ilk gelen.

ilk tenesüften sonra sınıfa çıkmamış bahçede tek başıma oynamaya dalmıştım sonra öğretmenim gelip aldı beni

5 yaşında okula başlamış ve annemden ayrıldığımi zannedip çok aglamistim.

Sınıf kalabalıktı herkes dışarı kaçmaya çalışıyordu , lan dedim napıyor bunlar bari bende çıkayım nitekim çıktıktan sonra babamın fırçasıyla geri dönmem bir oldu

Okula ilk gittiğimde zaten okuma-yazmayı çoktan sökmüştüm. Mutluydum okulun ilk günü kısaca.

Öğretmenin sınıfa şarkı söyleterek bizi alıştırmaya çalışması.

Çok yaramazlık yapardım ve her şeye kurcalamaya başlardım, onu hatırlıyorum.

Tek sarı Waikiki paltomu hatırlıyorum. Ki birkaç ay sonra okulda kaybetmiştim, alıp götürdüklerinden şüpheliyim, bizimkiler epey üzülmüştü fakat Bir de okula alışık birisi olarak (anasınıfına gitmiştim daha önce aynı okulun) ağlamadığımı hatırlıyorum.

Bahçede ağlamak.

Zırıl zırıl ağlıyoduk işte..

Sıraya 3 kişi oturmuştuk ilk defa birbirimizi görüyorduk ama sanki önceden de arkadaşmışız gibi bir ortam vardı.